Çocuk doğduğu günden beri ihtiyaçlarını gideren, koruyan, güven veren kişiye annesine bağımlılık geliştirmiştir. Bu bağımlılık giderek duygusal bağımlılığa sonrasında bağlılığa dönüşecektir. Bu dönem için ilk kırılma noktası çocuğun okula başlamasıdır. Bu nedenle çocuk ve anne anaokuluna başladığı ilk günlerde hüzün, ayrılma kaygısı yaşayabilir. Bu olağandır. Bu duygularla baş edebilme ve uyum ise hassas bir noktadır.

Anaokuluna başlama sürecinde sadece çocuk değil anne de bir ayrılığa hazır olmalıdır. Çocuklar annelerinin duygularını çok iyi hisseder ve etkilenirler. Annenin üzüntü ve kaygısının hakkından gelerek çocuğa güven vermesi gerekir. Çocuğu üzüntüsüne, ağlamasına dayanamayarak okuldan almak bağımlılığını aşabilmesi, özgüvenini geliştirebilmesi açısından tehlikeli bir tutumdur.Bu tavır çocuğun hislerinde haklı çıkmasıdır.

Ebeveyn çocuğun ayrılık kavramına yaşı itibariyle hazır olmadığının farkında olmalıdır. "Eve gidip geleceğim" ifadesini yetişkin gibi algılayamaz, "Annem gitti, gelmeyecek" şeklinde algılar.

İlk günlerde anne, sınıfın bir köşesinde çocukla ilgilenmeyecek durumda, dergi, gazete vs. ile meşgul olarak oturabilir. Giderek sınıfın dışına geçmelidir. Annenin varlığını hisseden çocuk kendini oyunlara rahatça katacak, zamanla arkadaşlarına, öğretmenine güven duyacaktır. Öğretmenine güven duyduğunda annenin yokluğu ona kaygı vermeyecektir.

Anne- baba okula başlaması konusunda ne kadar rahat olursa çocuk da o kadar az sorun yaşar.Okula başlamadan önce okulu, öğretmenlerini, oyunları, okula giden diğer çocukları anlatmak, bol bol konuşmak, ısındırmak faydalı olur.